...και λίγη ιστορία

Στον αρχαίο κόσμο δεν υπήρχε ένα αποτελεσματικό και κοινά αποδεκτό σύστημα καταγραφής της μουσικής. Οι αρχαίοι Έλληνες, όπως και άλλοι λαοί, είχαν δημιουργήσει τα δικά τους συστήματα, αλλά δεν είχε επικρατήσει κάποιο απ' αυτά. Τον 6ο αι. μ.Χ. ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας τελειοποίησε μια παλαιότερη προσπάθεια σημειογραφίας με σύμβολα της αλφαβήτου. Τον 7ο αι. προστέθηκαν καποια νέα σύμβολα, τα νεύματα. Τον 9ο αι. έκανε την εμφάνισή του το "μονόγραμμο". Αργότερα οι γραμμές έγιναν τέσσερεις και δημιουργήθηκε το τετράγραμμο και προσθέτωντας συνεχώς γραμμές φτάσαμε στο εντεκάγραμμο, με τη μεσαία, τη βασική γραμμή του ντο χρωματισμένη κόκκινη. Αυτό όμως μάλλον μπέρδευε τους μουσικούς και αποφάσισαν να χωρίσουν τις 5 πάνω γραμμές για τις ψηλές νότες βάζοντας στην αρχή το κλειδί του σολ, τις 5 κάτω γραμμές για τις χαμηλές νότες βάζοντας στην αρχή το κλειδί του φα, ενώ η μεσαία βασική κόκκινη γραμμή καταργήθηκε εντελώς. Έτσι, σε εποχές που χαρακτηρίζονται από πολέμους, ταραχές και επιδρομές, που αναχαιτίζουν τον πολιτισμό γενικότερα, εξελίχτηκε το σύστημα καταγραφής της μουσικής που χρησιμοποιείται σήμερα στην Ευρώπη.

Από την Μπακογεώργου Ανδρεάνα (Α3)